نیاز نوزاد به امنیت

نیاز نوزاد به امنیت
نوزاد نیاز شدیدی به امنیت و ایمنی دارد. احتیاج به یک دوره طولانی توجه و علاقه مادری دارد و اگر در این مدت مادر وجود ندارد یک فرد دیگر باید این مسئولیت را به عهده بگیرد… این رابطه نه تنها برای ارضای حوائج جسمی و روانی کودک لازم است بلکه اساس روابط اجتماعی او را نیز پایه‌گذاری می‌کند.
یکی از روان‌شناسان می‌گوید:
برای پیشرفت و تکامل، لازم است نوزاد در چند ماه اول زندگی به‌طور کامل و مداوم ارضاء شود. بدین معنی که باید کوچک‌ترین گریه او را با رفتارهای پاداش دهنده مانند: غذا دادن، گرم کردن، نوازش دادن و خشک کردن و امثال آن جواب داد. با کم کردن اضطراب و تشویش نوزاد، مراحل دستگاه گوارش او به‌طور طبیعی و سالم عمل می‌کند و احساس اطمینان و آرامش روانی او رو به ازدیاد خواهد رفت. این طرز رفتار، اساس اتکاء به نفس و خوش‌بینی نسبت به دنیای خارج است، زیرا صداها و تماس‌های پوستی و حسی، با وقایع لذت‌بخش رابطه پیدا می‌کند. این محبت اولیه پایه رفتارهای بعدی کودک است، بدین معنی که اگر در ابتدای زندگی، نوزاد بیاموزد که پدر و مادرش او را دوست می‌دارند، هنگامی که بزرگ‌تر می‌شود تربیت و ارشاد و راهنمایی او سهل‌تر صورت خواهد گرفت.»
پس از مراقبت های بارداری اکنون دوره بنیان‌گذاری تربیت عملی کودک است؛ از بدو تولد تا دوسالگی و این همان زمانی است که مادر نوزاد خویش را در آغوش دارد و از شیره جان به او می‌نوشاند. اگر مادر، احساس امنیت داشته باشد، این حس را به نوزاد نیز منتقل می‌کند.
نوزاد، خود را جزئی از مادر می‌داند نه موجودی مستقل. حفظ آرامش مادر و نوزاد پس از تولد ، باعث می‌شود در دوره کسب اعتماد به جهان، نوزاد دنیا را محیط امنی ببیند که در آن می‌تواند کشف کند و بیاموزد. اگر نیاز به آرامش، اعتماد و امنیت در نوزاد برآورده نشود، احساس ترس از جدایی و بیماری‌های روانی دیگر دامن‌گیر کودک می‌شود. غیبت طولانی مادر و یا حتی دادن نوزاد به آغوش غریبه‌ها باعث این نوع اختلال‌ها می‌گردد.

پیشنهاد میکنم آگاهى والدین از نیازهاى نوزاد، عامل مهم در برقرارى پیوند بین والدین و نوزاد و دلبستگی به نوزاد را نیز بخوانید.