آپنه یا توقف تنفسی در نوزادان

آپنه ( توقف تنفسی )
آپنه مشکل شایع نوزادان پیش از موعد است که می‌تواند در اثر بیماری‌های همراه یا نارسی باشد. در نوزادان ترم، آپنه اغلب نگران کننده است و نیازمند ارزیابی تشخیصی فوری می‌باشد. تنفس دوره‌ای را باید از وقفه‌های آپنه‌ای طولانی مدت افتراق داد زیرا مورد اخیر ممکن است همراه بیماری‌های جدی باشد. آپنه، علامت بسیاری از بیماری‌های اولیه است که نوزادان را درگیر می‌سازد ایجاد. آپنه در این ا ختلالات علل مختلفی دارد که شامل کاهش مستقیم کنترل تنفس توسط CNS (هیپوگلیسمی، مننژیت، داروها، خون‌ریزی و تشنج) اختلال در اکسیژن‌رسانی (شوک، سپسیس، آنمی) و یا نقص تهویه (انسداد مجاری هوایی، پنومونی، و ضعف عضلات) می‌باشد.
آپنه بستگی به وضع خواب دارد. فرکانس آن در طی خواب فعال (همراه با حرکات سریع چشم) افزایش می‌یابد.

درمان
نوزادانی که در معرض خطر آپنه هستند باید مونیتورینگ قلبی تنفسی برایشان شروع شود. در دوره‌های خفیف و متناوب آپنه تحریک لمسی ملایم کفایت می‌کند. شروع آپنه پس از هفته دوم زندگی در نوزاد نارسی که قبلاً خوب بوده است یا در نوزاد ترم در هر زمان، رویداد مهمی است و برررسی‌های سریع را می‌طلبد. آپنه نارسی مکرر را می‌توان با تئوفیلین یا کافئین درمان کرد. متیل گزانتین‌ها از طریق کاهش آستانه پاسخ‌دهی به هایپرکاپنه، و نیز تشدید قابلیت انقباض دیافراگم و جلوگیری از خستگی دیافراگم، اثر تحریکی مرکزی بر تنفس را افزایش می‌دهند. تئوفیلین و کافئین مؤثرند ولی کافئین عوارض جانبی کمتری دارد.